بسم الله الرحمن الرحیم                                   اللهم عجل لولیک الفرج

سلام

یادمه استاد فیلمسازیمون همیشه می گفت سعی کنید خیلی خلاقیت تو کارتون به خرج ندین! چون هنوز رو صحنه نرفته...

دیشب یک فیلم ژاپنی از تلوزیون نشون می داد.(سینما یک)البته تحلیلشون ندیدم !

 در باره ی یک خواهر و برادر بود که در خانواده ی فقیری زندگی می کردن. به هر دلیلی کفش دختره گم میشه و پسر هم  وقتی وضع مالی خانوادشون رو میبینه  با خواهرش قرار می ذاره که  هر دو از یک کفش (همون کفش پسره استفاده کنن !) بنابر این هر روز بعد از مدرسه پسره به سرعت خودشو به دختره می رسونه و کفش رو بهش میده  و ... اتفاقا دختره کفشاشو پای یکی دیگه تو مدرسشون میبینه و اون  رو دنبال میکنه تا خونشون اتفاقا بابای اون دختره هم کور بوده ....

خلاصه میگذره  و قرار میشه یک مسابقه بین مدارس بذارن و جایزه ی سومش هم اتفاقا یک جفت کفش بوده ! و اتفاقا تر هم پسره نفر اول مسابقه میشه و اتفاقا هم خیلی ناراحت میشه و اتفاقا گریه میکنه و...

خیلی اتفاقی !

البته وقتی اسم پسره رو شنیدم(علی نبود!) مطمئن شدم این فیلم بچه های اسمان نیست و یک فیلم دیگه یی هست ! عجب ای کیو یی هستم من !

ولی دیشب هر صحنشو میدیدم بدجوری خونم به جوش میومد ! به قولی غیرت فیلمسازیم گل میکرد! حالا می فهمم برای چی بعضی که کلی روفیلمشون کار میکنن و تو جشنواره ها مقام نمیارن (و بعضی دیگه مقام میارن!)چرا اونقدر اعصابشون خورد میشه؟!

وقتی  این جور فیلمی تو جشنواره های خارجی مقام میاره ادم به فکر واداشته میشه؟ چرا ؟ یعنی داوران جشنواره  اینقدر فیلم ندیدن یا اینکه یه اهداف یگه یی پشتش خوابیدس !

خب ضرر نداره یکم روش فکر کنیم ...

نوشته شده توسط : یک نسل سومی

نظرات دیگران [ نظر]